Annemle babam doğduğumda çok sevinmiş.Hele annem bir oğlu olduğunu duyunca mutluluktan çığlık atmış.
Doğumumdan yaklaşık on ay sonra duyamadığımı fark etmişler.Fark ettikten sonra çeşitli şaman kadınlarına götürüp tedavimin olup olmadığını sormuşlar. Şaman kadınları bir çare bulamamış. Hocaya gidip okutmuşlar o da çare olmamış. Son olarak ise büyü yaptırmışlar o da çare olmayınca tedavi aramayı bırakmışlar.
Babamın benden başka dört oğlu olmuş ayrıca onlar benim aksime sağlıklıymış.
Aradan yıllar geçmiş. Çoğu usta beni yanına çırak olarak almak istememiş. Babam bana iş bulmak için her yeri aramış. Son çare saraydaki paşalarla konuşmuş. Ve katil olmama izin vermiş. Her neyse.
Cellat ünvanını aldıktan sonra ilk kez birini infaz edecektim.Ellerim titriyor, ayaklarım üşüyor, karnıma ağrılar giriyordu. Elime kılıcı aldım. Biraz sonra olacakları düşündükçe kılıcı yere atıp kaçmak istiyordum. İnfaz alanına çok yavaşça yürüdüm. Suçluya bakamadım. Kılıca odaklanmıştım. Kılıcı havaya kaldırıp gözlerimi kapattım. Ve kılıcı son hızla indirdim. Katili olduğum insanı görmek istedim. Bakışlarımı yavaşça suçluya indirdim. Suçluyu görünce gözlerimi kapattım ve babamın son görüntüsünü aklımdan atmaya çalıştım.
Aysel DÖNE
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder