Sağırdım. Dilimi sonradan benden almışlardı.
Nasıl bir şanstı bu? O kadar insan varken neden ben cellattım?
Artık bu gibi sorular için çok geçti.
Onlarca kişiyi infaz etmiştim. İnfazlarımda hiçbir şey hissetmiyordum.
Duygularım körelmişti.
Hiç arkadaşım yoktu ailemi hiç tanımadım hala hayattalar mı bilmiyorum.
İnfaz dışında hiçbir şey yapmıyor hiçbir şey düşünmüyordum.
Bir taştan farksızdım.
Yaşamak için hiçbir sebep bulamıyordum.
Bir gün kadın infazı yapacağımı duydum.
Onu da diğerleri gibi infaz edecektim.
İnfaz edeceğim kadını gördüğümde hayatımda ilk kez yaşamaya değer olduğumu hissettim.
Bir cellat olarak ilk kez işimi yapamadım.
Ve bunun cezasının ne olduğunu bildiğim halde.
Erdem Topçu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder