Sessizlik ve soğuk birleşiyor, beni esir alıyordu.
Her zaman yalnızlıktan ve acı çekerek ölmekten korkmuşumdur.
Cellâdım nasıl oluyor da bunu biliyor?
Tesadüf mü yoksa kasıtlı mı?
Kapının gıcırtısıyla kafamı oraya çevirmem bir oldu.
Işık gözümü alıyor, orada neyin durduğunu göremiyordum ama oda aydınlanmıştı.
Duvarlar simsiyahtı.
Üzerinde çok belli olmayan kırmızı lekeler vardı.
Silinmeye çalışılmıştı sanırım ama çıkmamıştı.
Etrafı izlerken ayak sesleri bana doğru gelmeye başladı.
Nasıl göründüğünü merak etsem de kafamı çeviremedim,
göz ucuyla bile bakamadım.
Ölmeden önce son gördüğüm kişinin cellâdım olmasını istemedim belki de.
Son gördüğüm yüz sevdiğimindi ve öyle kalmasını istiyordum.
Bacaklarımı kendime çektim,
yüzümü gömdüm.
Kulağıma eğildi ve "cellâdın ben değilim" dedi.
Sessizlik yok oldu ve kendimi sokakta buldum.
Bana doğru gelen arabanın hizasında.
Süher Günaydın
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder